Nie zawsze zdajemy sobie sprawę z faktu, że stopy, na które nie zwracamy uwagi na co dzień są niezwykle skomplikowanym i precyzyjnym mechanizmem. Podobnie jak nie udało się do tej pory w sztucznych warunkach skopiować przyrody i wytworzyć nici pajęczej, tak nie udało się skonstruować urządzenia funkcjonującego jak ludzka stopa. Powszechnie wiadomo, że naprawa uszkodzeń w skomplikowanych mechanizmach jest trudna. Warto zadbać o stopy naszych dzieci by w razie konieczności leczenie rozpocząć wtedy, kiedy może ono jeszcze dać efekty.
Wady stóp u dzieci dzielimy na:
1. Wrodzone - wśród których najczęstsze są stopy końsko-szpotawe. Rozpoznawane w momencie urodzenia nie nastręczają problemów diagnostycznych. Leczone są przy pomocy opatrunków gipsowych i operacyjnie.
2. Nabyte - najczęstszych należą stopy płasko-koślawe. Rozpoznanie tej wady nie jest proste.

Prawidłowo ukształtowana stopa od strony wewnętrznej ma tzw. łuk podłużny. W odcisku stopy na mokrym piasku jest on widoczny jako „wydrążenie” wewnętrznego brzegu stopy. Ślad stopy płasko-koślawej nie posiada „wydrążenia”, jest równy, a czasem nawet „wybrzuszony” w stronę wewnętrzną stopy. Dodatkowo w stopie płasko-koślawej jej tylna część jest ustawiona skośnie. To właśnie ta deformacja jest odpowiedzialna za charakterystyczne ścieranie się tylnej części obuwia. Wewnętrzna strona tylnej części podeszwy jest znacznie bardziej zniszczona podczas chodzenia niż jej strona zewnętrzna.

Wbrew pozorom do rozpoznanie stopy płasko koślawej nie wystarczy obserwacja odcisku bosej podeszwy. U dzieci, które dopiero zaczynają chodzić łuk podłużny stopy sprawia wrażenie płaskiego, a niekiedy nawet „wybrzuszonego”. Jednak u dziecka do 2-3 roku życia podłużny łuk stopy wypełniają tkanki miękkie, w tym tkanka tłuszczowa, co naśladuje stopę płaską.

U większości dzieci występuję tzw. wiotkość tkanki łącznej. Powoduje ona zwiększoną ruchomość w większości stawów np. przeprosty w stawach kolanowych, łokciowych czy palcach. Dzieci z wiotkością tkanki łącznej bez trudu są w stanie dotknąć zgiętym kciukiem do przedramienia. Wiotkość nie jest patologią, ale sprzyja skręceniom stawu skokowego, potknięciom i upadkom. Dzieci z wiotkością często mają niechęć do sportu i zajęć ruchowych. Stan ten może samoistnie się poprawić w trakcie okresu dojrzewania, ale bywa, że przetrwa do okresu dorosłości, gdzie daje złożone problemy w zakresie układu ruchu.

Stopy fizjologicznie płasko-koślawe zwykle ustępują do 10 roku życia bez specjalnego leczenia. Wystarcza aktywność ruchowa: chodzenie na palcach, jazda na rowerze, pływanie, bieganie bosą stopą po nierównym podłożu np. trawie czy piasku. Ciężkie rygorystyczne ćwiczenia przy wiotkości tkanki łącznej są niewskazane, a mogą być nawet szkodliwe. 

Po ukończeniu 10 roku życia nie ma szansy, by stopa płasko-koślawa się poprawiła. Czasami mimo deformacji nie występują żadne dolegliwości, które ograniczałyby aktywność i codzienne funkcjonowanie. W niektórych przypadkach, kiedy mamy do czynienia z objawową stopą płasko-koślawą dolegliwości bywają dotkliwe. Jest to uczucie łatwej męczliwości i ból stóp zwłaszcza wieczorem po wysiłku. Bywa, że ból dotyczy nie tylko stóp, ale kolan, bioder a nawet kręgosłupa. Stopy płasko-koślawe często powodują wykoślawienie palucha czyli halluxy. Nieprawidłowe rozłożenie obciążeń w zdeformowanej stopie powoduje, że na jej podeszwowej powierzchni pojawiają się zgrubienia skóry: odciski i modzele.

W leczeniu stopy płasko- koślawej znaczenie ma rekreacyjny ruch. Co do korzystnego działania wkładek ortopedycznych zdania ortopedów są podzielone. Jednak współcześnie stosowane wkładki do butów są zupełnie inaczej profilowane, niż używane historycznie. 

Ostatnio opracowano nową metodę zabiegowego leczenia stóp płasko-koślawych. Polega ona na wprowadzeniu tytanowego lub biowchłanialnego implantu do wnętrza stopy. Operacja jest minimalnie inwazyjna. Cięcie skóry ma długość 1,5 cm, czas zabiegu jest krótki, można chodzić bez opatrunku gipsowego, a normalizacja następuje w ciągu kilku dni. Obserwacje wykazały, że dzieci po zabiegu chętniej biegają, a ich aktywność fizyczna znacznie wzrasta.

Małgorzata Stokowska-Wojda

Szafa to nie tylko mebel niezbędny do utrzymania porządku w mieszkaniu. To również często dziecięca kryjówka, do której można się schować, kiedy przychodzi lęk.
Lęk jest powszechnie przeżywaną nieprzyjemną emocją związaną z obawą przed niebezpieczeństwem. Naturalnie obawa występuje o osób zdrowych, ale pojawia się również w przebiegu różnego typu zaburzeń w zakresie psychiki i ciała. Obawa przed realnym zagrożeniem, zwana jest strachem. Należy do pierwotnych emocji umożliwiających przetrwanie. Pozwala człowiekowi oceniać niebezpieczeństwo oraz wypracowywać sposoby radzenia sobie w trudnych sytuacjach. Strach jest pożyteczną emocją warunkującą adaptację człowieka do trudności środowiskowych. 
Jeżeli wzmożona czujność, nieuzasadnione obawy i nadmierne poczucie zagrożenia nieproporcjonalne do sytuacji i bodźca utrudniają adaptację i codzienne funkcjonowanie mamy do czynienie z lękiem. Najistotniejszą różnicą między tymi emocjami, które z grubsza odczuwane są w podobny sposób jest fakt, że strach jest reakcją na realne zagrożenie w tej chwili, a lęk wiąże się często z bodźcem nieproporcjonalnie małym, lub wręcz nieistniejącym i dotyczy wydarzeń przyszłych, które jeszcze się nie stały.
Zaburzenia lękowe należą do najczęstszych zaburzeń psychicznych wieku rozwojowego. W tej kategorii wiekowej dotyczą ok 10-20%.

Wśród zaburzeń lękowych najczęściej dzieci dotyka:
1. Lęk uogólniony (uporczywy, uogólniony lęk niezwiązany z żadnym konkretnym powodem).
2. Lęk społeczny (obawa pojawiająca się w obecności innych osób lub w sytuacjach społecznych).
3. Agorafobia- irracjonalna obawa przed przebywaniem na otwartej przestrzeni, wyjściem z domu, tłumem, przebywaniem w miejscu publicznym).
4. Fobie specyficzne- lęk przed pająkiem, żabą, zamkniętym pomieszczeniem, widokiem krwi itd.
5. Lęk separacyjny- nadmierny i nieadekwatny lęk przed rozdzieleniem z matką lub obojgiem rodziców.
6. Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne- osoba ma pewne powtarzające się myśli (obsesyję) i wykonuje wielokrotnie tę sama czynność (kompulsję). Do najczęstszych kompulsji należy mycie rąk i sprawdzanie po wielokroć czy drzwi są zamknięte.
7. Mutyzm wybiórczy polegający na tym, że dziecko w pewnych sytuacjach mówi, a w innych milczy. Milczenie jest skutkiem lęku.
8. Zespół stresu pourazowego- reakcja przekraczająca możliwości radzenia sobie osoby po skrajnie traumatyzującym przeżyciu (np. gwałt, tortury, wypadek komunikacyjny, kataklizmy żywiołowe itd.).

Do najważniejszych przyczyn zaburzeń lękowych u dzieci należą:
1. Czynniki genetyczne.
2. Środowiskowe.
3. Temperament dziecka

Badania wykazały, że dzieci rodziców z zaburzeniami lękowymi 7 razy częściej cierpią na zaburzenia lękowe w porównaniu z dziećmi, których rodzice nie są obciążeni. Istotę czynnika genetycznego potwierdziły również badania bliźniąt.
Czynniki środowiskowe uwarunkowane są relacjami w rodzinie. Obarczeni zespołem lękowym rodzice często przedstawiając dziecku świat jako zagrażający i nieprzyjazny pokazują mu i wzmacniają nieadaptacyjne sposoby działania w trudnych sytuacjach. Często rodzice z zespołem lękowym nadmiernie kontrolują i krytykują dziecko, albo są wobec niego nadopiekuńczy.
Czynnikiem sprzyjającym zaburzeniom lękowym jest temperament samego dziecka. Szczególnie narażone są dzieci o nadmiernej wrażliwości. Na nowe zdarzenia reagują dużą ostrożnością, dużym napięciem, bywają wycofane i starają się nie okazywać emocji. W niejednoznacznych sytuacjach dopatrują się zagrożenia i przewidują niebezpieczeństwo, przed którym będą zmuszone się bronić.
Zaburzenia lękowe u dzieci nie są łatwe do oceny. Wynika to z samego procesu rozwoju. Lęk przed osobami obcymi pojawiający się w 7-8 miesiącu życia dziecka nie jest powodem do rozpoznania lęku społecznego. Wynika z etapu rozwoju, występuje u większości dzieci i mija po 30 miesiącu życia. Rozpowszechnienie poszczególnych zaburzeń lękowych wiąże się z wiekiem. U dzieci poniżej 12 roku życia najczęściej obserwuje się lęk separacyjny. Szczyt tych zaburzeń ma miejsce między 7 a 9 rokiem życia. Wraz z wiekiem jego występowanie maleje. 
Okres wczesnoszkolny to początek uogólnionych zaburzeń lękowych i zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych, które nasilają się w kolejnych latach. 
W okresie dojrzewania najczęściej pojawiają się objawy lęku społecznego.
Stwierdzono, że częstość zaburzeń lękowych jest zależna od płci. Dziewczynki chorują 2-3 razy częściej niż chłopcy.
Zaburzenia lękowe mogą wpływać na funkcjonowanie społeczno-emocjonalne dziecka, jego relacje z rówieśnikami, osiągnięcia szkolne. W niektórych przepadkach zaburzenia lękowe mogą przetrwać i występować również w dorosłości. Bardzo ważne są skoordynowane działania rodziny, szkoły, systemu ochrony zdrowia, by pomóc dziecku wyjść z szafy.

Małgorzata Stokowska-Wojda

Stanowisko Zarządu Federacji Porozumienie Zielonogórskie z dn. 03.10.2021r.

Zarząd Porozumienia Zielonogórskiego wyraża sprzeciw wobec sposobu wdrażania opieki koordynowanej od 1.10.2021 przez NFZ, zaprezentowanego w Zarządzeniu 160/2021/DSOZ Prezesa NFZ z dnia 30.09.2021r.

Zarządzenie to powstało bez konsultacji ze środowiskiem POZ oraz bez akceptacji zespołu do spraw zmian w POZ powołanego przez Ministra Zdrowia.

Zarząd Federacji oczekuje od Ministra Zdrowia:
1. podjęcia działań w kierunku zmian legislacyjnych pozwalających na wdrożenie opieki koordynowanej w sposób zgodny z ustawą z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz ustawą z dnia 27 października 2017 r. o podstawowej opiece zdrowotnej;
2. zobowiązania Prezesa NFZ do natychmiastowego wprowadzenia zmian zapisów zarządzenia, które m.in. pozwolą na realne zatrudnienie koordynatora w każdym miejscu udzielania świadczeń POZ.

Gospodarka wodna jest ważną częścią funkcjonowania ludzkiego organizmu. Jednym z elementów gospodarki wodnej jest produkcja potu. Chociaż bywa powodem narzekań, pot spełnia bardzo pożyteczną rolę:
1. Ochładza organizm, dlatego latem pocimy się bardziej.
2. Uwalnia organizm od substancji toksycznych podobnie jak mocz.
3. Zapewnia skórze prawidłową wilgotność.

Jakkolwiek pocenie ma korzystne efekty, to nadmierne wydzielanie potu zwane nadpotliwością jest prawdziwą zmorą. 
W USA ok. 3% społeczeństwa cierpi na nadpotliwość, ale tylko 34% chorych zgłasza się z tym do lekarza. Polskie statystyki w tym zakresie nie są znane, ponieważ większość naszych rodaków traktuje tą przypadłość jak defekt kosmetyczny, a nie chorobę.
Wykazano, że nadpotliwość jest bardzo dużym problemem psychologicznym prowadzącym do znacznego obniżenia jakości życia (porównywalnego np. do łuszczycy). Objawy nadpotliwości mogą być bardzo uciążliwe dla pacjenta. Mogą zaburzać wszystkie sfery codziennego funkcjonowania: społeczną, ekonomiczną, psychologiczną. Nadmierne pocenie ma też bezpośredni wpływ na uszkodzenie mechanizmów ochronnych skóry. Skutkuje to zwiększeniem częstości występowania infekcyjnych chorób skóry pochodzenie bakteryjnego, grzybiczego, rzadziej, wirusowego.

Nadpotliwość dzieli się na:
1. Pierwotną.
2. Wtórną.

Nadpotliwość pierwotna występuje u osób młodych, bez obciążeń zdrowotnych. Najczęściej pojawia się między 14 a 25 rokiem życia. Dolegliwości mają charakter napadowy. Nasilenie wydzielania potu ma związek ze stresem i silnymi emocjami. Często zdarza się, że lęk przed obfitym poceniem daje stan emocjonalnego napięcia wywołującego nadpotliwość. 

Nadpotliwość pierwotna może dotyczyć jednej lokalizacji, lub licznych ognisk rozmieszczonych symetrycznie w obrębie ciała. Do najczęstszych należą:
1. Doły pachowe.
2. Stopy.
3. Dłonie.
4. Twarz.

Przyczyna nadpotliwości pierwotnej jest nieznana. Jednak u prawie połowy pacjentów występuje ona rodzinnie, co może sugerować tło genetyczne.
Nadpotliwość wtórna najczęściej rozpoczyna się później niż pierwotna i dotyczy osób z towarzyszącymi chorobami przewlekłymi:
- chorobami nowotworowymi
- neurologicznymi
- zaburzeniami hormonalnymi
ale również występuje jako objaw: 
- zwiększonej temperatury
- procesów fizjologicznych (menopauza)
- działań niepożądanych leków
- powikłań po zabiegach chirurgicznych

Wydzielanie potu w nadpotliwości wtórnej ma najczęściej charakter uogólniony i napadowy niezależny od pory dnia.

Leczenie nadmiernej potliwości wiąże się nie tylko z zastosowaniem terapii medycznych, ale również z zachowaniem pewnych zasad stylu życia, do których należy:
1. Noszenie luźnych ubrań nieprzylegających do ciała.
2. Unikanie tkanin syntetycznych, nieprzewiewnych.
3. Noszenie obuwia umożliwiającego efektywną wentylację stóp.
4. Rezygnacja z pikantnych potraw i alkoholu.
5. Unikanie sytuacji stresowych.
6. Szczególna dbałość o higienę osobistą. U wielu osób konieczna jest zmiana ubrania kilka razy w ciągu dnia.

Leczenie nadpotliwości jest ukierunkowane na zmniejszenie aktywności gruczołów potowych i wykorzystuje różnorodne metody. W jego zakres wchodzą:
1. Stosowanie antyperspirantów- jest to terapia pierwszego rzutu.
2. Jonoforeza-zabieg fizjoterapeutyczny skuteczny przy nadpotliwości rąk i stóp.
3. Ostrzykiwanie  miejscowe toksyną botulinową.
4. Termoliza mikrofalowa- niszczenie gruczołów potowych z wykorzystaniem wysokiej temperatury.
5. Radiofrekwencja mikroigłowa- niszczenie gruczołów potowych przy użyciu mikroigieł przez które przepływa energia cieplna.
6. Terapia ultradźwiękami.
7. Laseroterapia.
8. Metody chirurgiczne.

Małgorzata Stokowska-Wojda

(Wrocław, 12.09.2021) Niebezpieczna ''moda'' na zaświadczenia lekarskie trwa. To bezprawne - podkreślają eksperci Porozumienia Zielonogórskiego.

Do lekarzy rodzinnych coraz częściej zgłaszają się rodzice prosząc o wystawienie różnego rodzaju zaświadczeń dla żłobków, przedszkoli lub szkół. Teraz przychodnie przeżywają prawdziwe oblężenie - po wakacjach, na początku roku szkolnego, wiele placówek edukacyjnych żąda takich dokumentów w coraz mniej zrozumiałych sytuacjach.

Problem z zaświadczeniami jest od dawna i od dawna eksperci Porozumienia Zielonogórskiego zwracają uwagę, że nie ma podstaw prawnych do takich żądań ze strony placówek. W dobie pandemii takich spraw jest jeszcze więcej. Przedszkola, żłobki i inne placówki opiekuńczo-edukacyjne wręcz prześcigają się w żądaniu coraz to nowych zaświadczeń. A te bywają wręcz kuriozalne.

Rodzice proszą np. o zaświadczenie, że np. ich kilkuletnie dziecko nie może jeść mleka albo owoców, bo ich nie lubi. Lekarze spotykają się z prośbami o zaświadczenie, że dziecko w internacie może spać pod własną kołdrą lub że może nie jeść kolacji. Uczelnie domagają się poświadczenia, że student może u nich studiować. W niektórych rejonach szkoły żądają zaświadczeń, że uczeń może chodzić na basen. A jednocześnie rodzice proszą o dokument, że dziecko na basen chodzić nie powinno. Od lekarzy żąda się zaświadczeń dla żłobków, przedszkoli, szkół – np. że dzieci nie mają alergii, lub wręcz przeciwnie - że mają, są uczulone, nie tolerują jakiś pokarmów… Tymczasem wszystkie te kwestie powinny opierać się na oświadczeniach rodziców, którzy najlepiej znają stan zdrowia dzieci i ich potrzeby.

W ostatnich tygodniach doszły prośby o kolejne zaświadczenia - o tym, że dziecko nie jest zakażone koronawirusem, albo odwrotnie - że dziecko z katarem czy kaszlem, np. alergicznym, może chodzić do przedszkola czy żłobka.

- To już zupełny absurd. Jeśli miałoby to chronić przed przyjęciem dziecka z Covid-19, to zupełnie mija się z celem. Zakażenie koronawirusem może potwierdzić lub wykluczyć jedynie test - wyjaśnia Joanna Szeląg, ekspert Porozumienia Zielonogórskiego. I podkreśla - lekarze nie powinni wystawiać zaświadczeń np. o braku przeciwwskazań zdrowotnych np. do uczęszczania do żłobka czy przedszkola.

- Nie ma do tego podstaw prawnych. Zgodnie z przepisami ustawy o opiece nad dziećmi, do przyjęcia do danej placówki wystarczy oświadczenie rodziców, że dziecko jest zdrowe - dodaje ekspert PZ.

Skąd boom na lekarskie zaświadczenia? Placówki opiekuńcze i edukacyjne takimi dokumentami chcą się zabezpieczyć. Boją się rozprzestrzeniania chorób, jednak dokumenty wystawiane przez lekarzy w żaden sposób przed tym nie uchronią. Dodatkowo, zamiast chronić zdrowe dzieci, narażają je na kontakt z chorymi w przychodniach.

Lekarzy dziwi społeczna niefrasobliwość. - Wysyłanie w czasie pandemii rodziców i zdrowych dzieci do przychodni, do lekarzy po zaświadczenia - to nieodpowiedzialność, brak rozwagi i lekceważenie panujących teraz zasad - dodaje Joanna Szeląg.

Różowa, połyskliwa błona śluzowa wyściełająca jamę ustną sprawia wrażenie sterylnej przestrzeni, na której nie wiele się dzieje. W rzeczywistości nie jest pustynią. 
Błona śluzowa jamy ustnej jest środowiskiem zamieszkiwanym przez liczne mikroorganizmy: 
- bakterie
- grzyby
- wirusy
- pierwotniaki

Zazwyczaj złożona społeczność mikrobów żyje w harmonii ze sobą i organizmem gospodarza. Jednak nie jest to równowaga statyczna. Każdy z gatunków konkuruje o miejsce w społeczności. Zaburzenie równowagi prowadzi do dominacji jednego z gatunków, co skutkuje chorobą jamy ustnej, a nawet chorobą ogólnoustrojową. 
Grupą organizmów bytującą na co dzień w jamie ustnej są grzyby. Stanowią zwykle niewielką część jej „mieszkańców”, jednak są niezwykle zróżnicowaną zbiorowością. Podobno z jamy ustnej udało się wyhodować 100 gatunków różnych grzybów, a najczęściej występujące to drożdżaki. 

U około 45-65% zdrowych niemowląt i 30-55% dorosłych ludzi w jamie ustnej występują drożdżaki, które nie robią gospodarzowi krzywdy i nie powodują żadnych objawów.
Jednak jama ustna to nie tylko stan równowagi między bytującymi w niej mikroorganizmami, a przede wszystkim między społecznością drobnoustrojów a odpornością gospodarza. Sytuacje obniżające ludzką odporność sprawiają, że dochodzi do mnożenia się grzybów i wystąpienia objawów chorobowych.
Narażenie na infekcję jamy ustnej zwiększają:
1. Wiek. Częściej chorują niemowlęta i seniorzy.
2. Niedożywienie.
3. Choroby metaboliczne np. cukrzyca.
4. Współistniejące infekcje.
5. Leczenie antybiotykiem.
6. Stany upośledzające odporność ( w tym HIV).
7. Radioterapia.
8. Stan po przeszczepie narządu. 
9. Niedoczynność gruczołów ślinowych.
10. Stosowanie uzupełnień protetycznych.
11. Długotrwała terapia lekami sterydowymi.
Leczenia wymagają tylko osoby u których rozwinęły się objawy. Z uwagi na rozległość zakażenie grzybicze dzieli się na:
1. Powierzchowne - obejmujące skórę i błony śluzowe.
2. Głębokie - obejmujące narządy wewnętrzne i całe układy narządów.
Przy obniżonej odporności gospodarza zaburzeniu ulega równowaga z mikroorganizmami zasiedlającymi jamę ustną. Grzyby wyczuwając osłabienie żywiciela z symbiozy przechodzą do natarcia. Strzępki grzybni osadzają się na błonie śluzowej jamy ustnej, ale też na uzupełnieniach protetycznych i implantach. Mogą również odrywać się i przedostawać do układu krążenia, a tą drogą do różnych narządów. U pacjentów z obniżeniem odporności sytuacja taka może być stanem zagrożenia życia.

Grzybica jamy ustnej jest najczęściej infekcją miejscową. Objawy mają różne nasilenie od niewielkiego dyskomfortu w jamie ustnej, przez pieczenie, aż do bólu znacznie utrudniającego jedzenie.
Z uwagi na ograniczony do jamy ustnej obszar infekcji,  w leczeniu stosowane są najczęściej leki miejscowe w postaci płukanek, aerozoli i żeli. U osób z obniżoną odpornością i zagrożeniem rozprzestrzenienia się choroby na inne narządy, może być potrzeba leczenia ogólnoustrojowego.

Małgorzata Stokowska-Wojda

W dniu 11.09.2021 odbędzie się kolejny już festyn zdrowotny organizowany przez Narodowy Fundusz Zdrowia w partnerstwie z Samorządem lokalnym oraz Partnerami Medycznymi. W czasie Festynu będzie można założyć Internetowe Konto Pacjenta, skorzystać z profilaktyki, 40+ , zaszczepiać się oraz skorzystać z konsultacji lekarzy, dietetyków i fizjoterapeutów. 

W czasie festynu z inicjatywy LZLR-P odbędzie się  ciekawy wykład prowadzony przez Prof. Agnieszkę Pedrycz – Wieczorską dotyczące profilaktyki Boreliozy. Wykłady realizowane są w ramach projektu UE ,,Profilaktyka boreliozy wśród osób z terenu-województwa  lubelskiego”

Dodatkowo będzie można wykonać badania profilaktyczne w kierunku boreliozy.

Festyn odbędzie się 11. 09.2021r w godzinach od 10.00 do 15.00, w Lublinie na Placu Zamkowym.

Wykład zaplanowany jest o godzinie 13.30 na stoisku partnera medycznego CM Luxmed po wykładzie będzie można skorzystać z konsultacji Pani Profesor i badań profilaktycznych.

Serdecznie zapraszamy.

STANOWISKO

Zarządu Federacji Porozumienie Zielonogórskie

w sprawie zaplanowanego na 11 września br.

protestu pracowników ochrony zdrowia

Środowisko pracodawców ochrony zdrowia zrzeszonych w Federacji Porozumienie Zielonogórskie od wielu lat dostrzega problemy systemu ochrony zdrowia w Polsce i wskazuje je kolejnym ekipom rządzącym.

Podzielamy opinię dotyczącą zbyt niskich nakładów na szeroko pojętą ochronę zdrowia. Dostrzegamy rosnące z roku na rok kłopoty kadrowe, które zagrażają zdrowiu i życiu pacjentów.

Uważamy także, iż brak dialogu z resortowymi decydentami znacząco utrudnia wspólne poszukiwanie rozwiązań pojawiających się problemów i może zrujnować również te, które już zostały wypracowane.

Dlatego wspieramy protest pracowników ochrony zdrowia, w którym z pewnością będą uczestniczyć także należący do Federacji lekarze, pielęgniarki i położne.

(26.08.2021) Zmieniły się zasady dystrybucji szczepionek przeciw grypie. Szczepionki na początku września trafią do aptek. Do POZ mają być dostarczone dopiero w październiku i w znacznie mniejszych ilościach.

– Mimo, że trwa pandemia COVID-19 inne choroby, takie jak grypa nie zniknęły – mówi Agata Sławin, lekarka rodzinna Porozumienia Zielonogórskiego. – W ubiegłym roku dużo więcej osób niż w minionych latach było zainteresowanych tymi szczepieniami. Obawiamy się, że wprowadzone ograniczenia w dystrybucji zmniejszą ich dostępność dla pacjentów. 

Choć do tej pory przeciwko grypie szczepiło się ok. 4 proc. Polaków, w minionym roku wyjątkowo nie trzeba było szczególnie promować tej formy profilaktyki. Strach przed koronawirusem spowodował, że pacjenci bombardowali swoich lekarzy rodzinnych telefonami w tej sprawie. 

Agata Sławin, lekarka rodzinna Porozumienia Zielonogórskiego podkreśla, że szczepić się przeciw grypie należy co sezon, ale rzeczywiście w czasie epidemii są ku temu dodatkowe powody:

– Grypa bywa bagatelizowana, mimo że jest bardzo poważną chorobą i zawsze, nie tylko w czasie epidemii, należy ją tak traktować – zastrzega lekarka. – Bywają lata, gdy obserwujemy dużo powikłań, jak np. dwa lata temu były to liczne zapalenia płuc u dzieci. Teraz mamy dodatkowo koronawirusa. Nałożenie się tych dwóch problemów może spotęgować liczbę powikłań zarówno po grypie, jak i COVID-19. 

Zalecenia dotyczące grup pacjentów szczególnie narażonych na infekcję grypową w czasie epidemii się nie zmieniły. Podobnie jak w poprzednich latach, szczepienia zalecane są przede wszystkim dzieciom, osobom starszym oraz cierpiącym na schorzenia przewlekłe (m.in. kardiologiczne, cukrzycę). 

- Jednak w takich przypadkach nie wystarczy, gdy zaszczepi się tylko ktoś, kto jest szczególnie narażony na powikłania pogrypowe – ocenia lekarka. – Powinni się zaszczepić wszyscy domownicy właśnie po to, by taką osobę chronić. Nazywamy to strategią kokonu. Nie jestem w grupie ryzyka, nie boję się, ale mieszkam z małym dzieckiem czy starszą osobą. Szczepię się z troski o nie, bo je kocham. Tak powinniśmy do tego podchodzić.