Zgodnie z art. 35 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r., Nr 164 poz. 1027 z późn. zm. - zwanej dalej: "ustawą o świadczeniach") świadczeniobiorcy przyjętemu do szpitala lub innego zakładu opieki zdrowotnej przeznaczonego dla osób potrzebujących całodobowych lub całodziennych świadczeń opieki zdrowotnej, oraz przy wykonywaniu zabiegów leczniczych i pielęgnacyjnych, diagnostycznych i rehabilitacyjnych przez podmioty uprawnione do udzielania świadczeń, a także przy udzielaniu przez te podmioty pomocy w stanach nagłych, zapewnia się bezpłatne leki i wyroby medyczne, jeżeli są, one konieczne do wykonania świadczenia.

Interpretacja wyrażenia "konieczne do wykonania świadczenia" powinna być dokonywanarozszerzająco. Zapis ten dotyczy zaopatrzenia pacjenta w leki dotyczące bezpośredniej przyczyny hospitalizacji, ale również w leki niezbędne dla podtrzymania zdrowia i życia pacjenta wynikające z chorób niezwiązanych bezpośrednio z pobytem w szpitalu. Odwrotne rozumowanie byłoby pozbawione nie tylko sensu, ale i sprzeczne z art. 68 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz podstawowym obowiązkiem lekarza jakim jest udzielanie świadczeń zdrowotnych w pełnym zakresie.

Bez względu zatem na powód hospitalizacji oraz czy następuje ona w sposób planowy, czy też w stanie nagłym, niedopuszczalne jest pozostawienie pacjenta bez opieki czy leczenia w trakcie pobytu w szpitalu w odniesieniu do występujących u niego schorzeń współistniejących, których nieleczenie może spowodować pogorszenie stanu zdrowia czy nawet zagrożenie życia, bez względu czy zachorowanie nastąpiło przed czy w trakcie pobytu pacjenta w szpitalu.

Za powyższym rozumowaniem przemawia również treść art. 20 ust. 1 ustawy z dniu 30 sierpnia 1991 roku o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r., Nr 14, poz. 89 z późn. zm.) stanowiący, że Szpital zapewnia przyjętemu pacjentowi świadczenia medyczne, produkty lecznicze i wyroby medyczne oraz pomieszczenia i wyżywienie odpowiednie do stanu zdrowia, a także treść Zarządzenia nr 69/2009/DSOZ Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 3 listopada 2009 roku w sprawie określenia warunków zawierania i realizacji umów w rodzaju: leczenie szpitalne. Zgodnie z § 11 pkt 8 świadczeniodawca udzielający świadczeń opieki zdrowotnej w ramach hospitalizacji/hospitalizacji planowej lub "leczenia jednego dnia", zobowiązany jest do zapewnienia produktów leczniczych, wyrobów medycznych oraz innych materiałów niezbędnych do udzielania świadczeń zdrowotnych a także świadczeń towarzyszących, o których mowa w art. 5 pkt 38 ustawy o świadczeniach.

Jednocześnie w § 12 ust. 9 Ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, stanowiących załącznik do Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 6 maja 2008 roku w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 81, poz. 484 - zwane dalej "ogólnymi warunkami umów") wskazano, że osoby uprawnione na mocy art. 34 (uprawnienie do wystawiania recept w przedmiocie zaopatrzenia w leki i wyroby medyczne) lub 40 (uprawnienie do wystawienia zlecenia co do zaopatrzenia w wyroby medyczne będące przedmiotami ortopedycznymi oraz środków pomocniczych) ustawy o świadczeniach, nie mogą wystawiać świadczeniobiorcy w czasie trwania leczenia w zakładach opieki zdrowotnej przeznaczonych dla osób wymagających całodobowych lub całodziennych świadczeń zdrowotnych zleceń na środki pomocnicze i wyroby medyczne będące środkami ortopedycznymi oraz ordynować leków, który wydaje się być konkretyzacją przepisu art. 42 Ustawy z dnia 5 grudnia 1996 roku o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2008 roku, Nr 136, poz. 857 z późn. zm.), zgodnie z którym lekarz orzeka o stanie zdrowia określonej osoby po uprzednim, osobistym jej zbadaniu (...).

Analiza przepisów prawnych regulujących analizowaną kwestię prowadzi do wniosku, że żaden przepis co prawda nie zawiera wyłączeń od bezwzględnego zakazu ordynowania leków oraz wystawiania zleceń na środki pomocnicze i wyroby medyczne będące środkami ortopedycznymi osobie przyjętej do szpitala, ale pacjentowi hospitalizowanemu NFZ finansuje całość świadczeń niezbędnych w ramach umowy szpitalnej.

Z-ca Dyrektora ds. Medycznych
Lubelskiego OW NFZ
Marek Kokoszka

http://www.nfz-lublin.pl/aktualnosci_2010/komunikat_29_10_2010_01.asp

Na cukrzycę w naszym kraju choruje około 2,5 mln ludzi. Ponad 750 tys. z nich o tym nie wie i w związku z tym się nie leczy - wynika z raportu przygotowanego pod patronatem Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego.

Według raportu w 2030 roku będzie w Polsce 3,2 mln chorych na cukrzycę. Częstość występowania tej choroby rośnie wraz z wiekiem. Ponad 20 proc. osób powyżej 60. roku życia choruje na cukrzycę, a kolejne 20 proc. ma upośledzoną tolerancję glukozy. U 50 proc. cukrzyków występuje choroba niedokrwienna serca. Dodatkowo 77 proc. chorych w Polsce ma podwyższone ciśnienie tętnicze krwi.

W naszym kraju w programach leczenia przewlekłego dializami znajduje się na stałe ponad 3 tys. chorych na cukrzycę. Co roku przeprowadza się 14 tys. amputacji stóp. W 2007 roku cukrzyca była raportowana jako przyczyna ponad 6,3 tys. zgonów w Polsce. Szacuje się, że w 2010 roku będzie ona przyczyną ponad 29 tys. zgonów – podkreślają autorzy raportu.

Osoby z cukrzycą wymagają leczenia farmakologicznego przez całe życie i są zagrożone wysokim ryzykiem groźnych powikłań, takich jak: zawał serca, udar mózgu, niewydolność nerek, ślepota i owrzodzenia prowadzące do amputacji stopy.

Celem leczenia cukrzycy jest utrzymywanie stężenia glukozy we krwi na poziomie poniżej 7 proc., a w niektórych grupach chorych poniżej 6,5 proc. Szacuje się, że w Polsce jedynie 26 proc. pacjentów z cukrzycą typu 2 i mniej niż 6 proc. pacjentów z cukrzycą typu 1 osiąga ten cel.

Jak podkreślają autorzy raportu leczenie cukrzycy w Polsce pochłania około 2,5 mld zł rocznie ze środków NFZ. Według szacunków Międzynarodowej Federacji Diabetologicznej (International Diabetes Federation, IDF) w 2010 r. wydatki na cukrzycę w Europie doszły do 105,5 mld dolarów, a do 2025 r. średni udział kosztów opieki zdrowotnej w budżecie może przekroczyć 10 proc.

W raporcie czytamy, że w 2002 roku średnie roczne wydatki na leczenie jednego pacjenta z rozpoznaniem cukrzycy typu 2 wyniosły w Polsce 2429 zł i były trzykrotnie mniejsze niż w Europie Zachodniej. W rankingu Euro Consumer Diabetes Index, edycja 2008, Polska znajduje się na 25. miejscu (na 30 ocenianych krajów) pod względem jakości opieki diabetologicznej. Od 2002 roku nie przeprowadzono w Polsce żadnego badania na temat kosztów leczenia cukrzycy i jej powikłań.

Raport „Cukrzyca. Ukryta pandemia. Sytuacja w Polsce” został przygotowany przez duńską firmę Novo Nordisk, działającą w sektorze ochrony zdrowia. W pracach nad dokumentem uczestniczyli: dr hab. Leszek Czupryniak z Kliniki Chorób Wewnętrznych i Diabetologii Uniwersytetu Medycznego w Łodzi, prof. Władysław Grzeszczak z Kliniki Chorób Wewnętrznych, Diabetologii i Nefrologii Śląskiego Uniwersytetu Medycznego oraz prof. Krzysztof Strojek z Kliniki Chorób Wewnętrznych, Diabetologii i Nefrologii ŚUM. Patronat objęło Polskie Towarzystwo Diabetologiczne.

Rynek Zdrowia

Informujemy, że w dniu 26 maja 2010 roku odbyło się Zebranie Delegatów Federacji "Porozumienie Zielonogórskie" podczas, którego nastąpiły zmiany w funkcjonowaniu Federacji, w tym zmiany osobowe.

Szczegóły po zalogowaniu.

Zarząd LZLR-P informuje, że w związku ze zmianą treści art. 209¹ Kodeksu Pracy, jaka nastąpiła z dniem 5 sierpnia 2009 r., zmieniono zasady ochrony przeciwpożarowej w przedsiębiorstwach (w tym w zakładach opieki zdrowotnej).

Szczegóły po zalogowaniu

Zarząd LZLR-P przypomina, że od grudnia 2009 roku obowiązują nowe zasady badań strażaków biorących bezpośredni udział w działaniach ratowniczych.

Szczegóły po zalogowaniu.