Federacja Porozumienie Zielonogórskie powstała 2 sierpnia 2003 r. na fali protestów dotyczących decyzji ówczesnych władz, które stworzyły sytuacje zagrażającą bezpieczeństwu pacjentów i stabilnej pracy lekarzy rodzinnych.

Dzisiaj jest organizacją ekspercką skupiającą świadczeniodawców POZ i AOS z 14 województw. Reprezentuje blisko 3 tys. przychodni zatrudniających 13 tysięcy lekarzy. Rocznie lekarze FPZ  udzielają  świadczeń 12 milionom Polaków.

Obecnie organizacja aktywnie uczestniczy w procesie reformowania systemu ochrony zdrowia w Polsce. Jej eksperci konsultują większość aktów prawnych w zakresie ochrony zdrowia. Przedstawiciele Porozumienia Zielonogórskiego skutecznie negocjują zapisy umów. Przedstawiciele Federacji uczestniczą w najważniejszych gremiach i wydarzeniach związanych z ochroną zdrowia. Porozumienie Zielonogórskie zaangażowane jest w działania edukacyjne i projekty społecznościowe. Federacja od 6 lat realizuje także autorski projekt „Szkoła Cukrzycy”. Od 6 lat prezesem organizacji jest Jacek Krajewski, wiceprezesem Marek Twardowski, współzałożyciel Porozumienia Zielonogórskiego.

 - PZ  powstało, gdyż polityka zdrowotna ówczesnych władz zagrażała bezpieczeństwu polskich pacjentów – mówi Wojciech Pacholicki, wiceprezes PZ. - I choć wówczas wydawało się, że dzięki naszej determinacji rozsądek zwyciężył, to rzeczywistość następnych lat tego nie potwierdziła. - Bez względu na ekipy rządzące, system opieki zdrowotnej w Polsce ulegał dezorganizacji i degradacji kosztem chorych, a konstytucyjne prawo do ochrony zdrowia ulegało ograniczeniu. Dla polityków pojęcie ochrony zdrowia stało się tylko propagandowym sloganem. Od dekady tłumaczymy władzom, że służba zdrowia zaczyna się od nas - od lekarzy POZ.

…ale również zakaźna choroba biegunkowa wywołana przez bakterię zwaną przecinkowcem cholery. Ponad 90% wszystkich zachorowań na cholerę ma miejsce w Afryce. W Azji najwięcej zachorowań występuje w Indiach. W krajach europejskich odnotowuje się pojedyncze przypadki tzw. zachorowań zawleczonych czyli przywiezionych z obszarów, w których cholera występuje często.

W związku z tym, że cywilizacja relatywnie skraca odległości, a wycieczka turystyczna na inny kontynent staje się powszechnym sposobem spędzania urlopu, warto wiedzieć co nieco o cholerze, żeby nie przywieźć jej z wakacji razem z egzotycznymi pamiątkami.

Przecinkowiec cholery jest wydalany przez osobę chorą z kałem, znajduje się także w wymiocinach. Zarażenie ma miejsce drogą pokarmową najczęściej przez wypicie zakażonej wody lub spożycie zanieczyszczonej żywności. Można także zachorować jedząc surowe lub niedogotowane owoce morza, głównie skorupiaki - kraby, krewetki, odławiane w przybrzeżnych wodach.

Od wniknięcia do organizmu przecinkowca cholery do wystąpienia pierwszych objawów mija od kilkunastu godzin do 5 dni, przeważnie 2-3 dni. Chorobę charakteryzuje nagły początek i gwałtowny przebieg bez gorączki. Ciężkość objawów może być różna. Dominującym objawem jest biegunka, bez bólów brzucha. Stolce szybko tracą kałowy charakter i specyficzny zapach, stają się wodnisto-ryżowate, wydalane są bez parcia zwykle w ilości kilku, kilkunastu i więcej litrów na dobę. Biegunce często towarzyszą obfite wymioty bez nudności. Masywna utrata płynów i elektrolitów prowadzi do znacznego odwodnienia. Skóra traci elastyczność, błona śluzowa jamy ustnej jest sucha, głos staje się ochrypły, oczy wpadnięte, zapadnięte policzki. Występują kurczowe bóle mięśni, kwasica, może dojść do zapaści. Bez uzupełnienia kroplówką utraconych płynów oraz soli stan chorego pogarsza się z godziny na godzinę. Śmiertelność wśród nieleczonych sięga 50%, wśród prawidłowo leczonych około 1 %.

Znacznie częstsze niż opisana typowa postać cholery to zachorowania nietypowe ( 90% przypadków). Mogą przypominać  zatrucie gronkowcowe, lub przebiegać w sposób poronny (czyli bardzo łagodny) wyłącznie z biegunką, zwłaszcza u dzieci. Przecinkowce cholery są wydalane z kałem przez cały okres choroby i przeważnie kilka dni po ustąpieniu objawów, niekiedy stan ten utrzymuje się przez kilka miesięcy. Często występuje zakażenie bezobjawowe. Polega ono na tym, że osoba u której nie stwierdza się objawów choroby wydala z kałem przecinkowca cholery i może stanowić źródło zakażenia dla innych.

Leczenie osób chorych na cholerę odbywa się w warunkach szpitalnych, gdzie uzupełnia się niedobory płynów i elektrolitów oraz podaje antybiotyki.

Aby ustrzec się zachorowania, należy przestrzegać podstawowych zasad higieny: myć ręce, pić wyłącznie przegotowaną wodę i spożywać ugotowane uprzednio potrawy, zwłaszcza owoce morza. Uwaga na egzotyczne owoce!!!

Istnieje szczepionka przeciwko cholerze, ale nie jest ona zarejestrowana w Polsce. Nie zalecane są masowe szczepienia osób wyjeżdżających za granicę i żaden kraj nie wymaga szczepień przeciwko cholerze.

Liczba krajów, w których występuje cholera sukcesywnie się zmniejsza. Ma to związek przede wszystkim z chlorowaniem wody, co czyni ją bezpieczną, ale przed wyjazdem w egzotyczne miejsca pamiętajmy, by pić wodę kupioną w szczelnie zamkniętej butelce i zrezygnować z krewetek na surowo, a po wakacjach zostaną wyłącznie miłe wspomnienia.

Małgorzata Stokowska-Wojda

PROFILAKTYKA PO LUBELSKU

TEST NA  HCV - PROSTY KROK DO ZDROWIA

28 LIPCA - ŚWIATOWY DZIEŃ WIRUSOWEGO ZAPALENIA WĄTROBY

Wirus HCV wywołujący zapalenie wątroby typu C został zidentyfikowany dopiero w 1989 roku. Działa powoli i podstępnie. Od wniknięcia wirusa do wystąpienia pierwszych objawów choroby upływa 5 do 35 lat. Przebieg choroby jest ciężki. Poważne komplikacje : wodobrzusze, żylaki i krwawienia z przełyku, żółtaczka, zaburzenia krzepnięcia krwi, zaburzenia psychiczne do śpiączki wątrobowej włącznie uniemożliwiają normalne funkcjonowanie. Choroba często kończy się marskością i rakiem wątroby. Dotąd nie wymyślono szczepionki chroniącej przed wirusem HCV, ale wirusowe zapalenie wątroby typu C, które wywołuje można leczyć. Warunkiem jest wczesne wykrycie schorzenia.

Szacuje się, że w Polsce zakażonych HCV  jest ok. 200 tysięcy osób dorosłych. Zdecydowana większość o tym nie wie.

Do zakażenia HCV dochodzi podczas zabiegów chirurgicznych, zabiegów stomatologicznych, przeszczepów i przyjmowania produktów krwiopochodnych. Nie tylko kontakt z medycyną jest narażeniem. Groźny jest każdy kontakt z krwią: wykonywanie tatuaży, kolczykowanie, manicure, pedicure, wizyty u fryzjera, akupunktura, uprawianie sportów kontaktowych (boks, koszykówka, piłka nożna) jeśli doszło do uszkodzenia ciała, a nawet udzielanie pierwszej pomocy ofiarom wypadków drogowych bez należytego zabezpieczenia.

W związku z wieloma możliwościami zakażenia wirusem zapalenia wątroby typu C wszyscy możemy być jego nosicielami. Aby zapewnić sobie ochronę najpierw należy zidentyfikować wroga.

Lekarze z Lubelskiego Związku Lekarzy Rodzinnych - Pracodawców włączyli się w program wczesnego rozpoznawania tego groźnego schorzenia. Przychodnie zrzeszone w Związku będą wykonywały swoim pacjentom ankietę, a po stwierdzeniu potencjalnej możliwości zagrożenia – prosty test na HCV. Do wykonania badania potrzebna jest tylko kropla krwi pacjenta. W niektórych przychodniach badania już się rozpoczęły.

Zespół, powołany przez ministra zdrowia do opracowania raportu na temat możliwości uproszczenia regulacji dotyczących wykonywania działalności leczniczej zakończył swoją pracę. Jej efektem jest dokument liczący ponad 130 stron, w którym zestawiono rekomendacje zmian w ustawach, rozporządzeniach ministra zdrowia i zarządzeniach prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia.  

–To zestawienie świadczy o dość wszechwładnej biurokracji, zatruwającej życie świadczeniodawcom i zabierającej im czas, który powinien być przeznaczony na leczenie chorych – komentuje wiceprezes Porozumienia Zielonogórskiego Marek Twardowski, który zajmował się w tym zespole eksperckim regulacjami autorstwa prezesa NFZ. – Przedstawiliśmy raport ministrowi zdrowia i mamy nadzieję, a nawet przeświadczenie, że nasz zespół powstał po to, by minister skorzystał z owoców jego pracy. Są już pierwsze symptomy, że tak się stanie. W nowelizacji ustawy o działalności leczniczej znalazło się kilka zmian, przez nas rekomendowanych. Z pisma, jakie z Ministerstwa Zdrowia otrzymało niedawno Porozumienie Zielonogórskie wynika, że resort planuje doprecyzować przepisy ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, dotyczące udostępniania oryginału dokumentacji medycznej. Także tu kierunek jest zgodny z rekomendacjami zespołu, który postuluje ograniczenie podmiotów uprawnionych do otrzymywania oryginałów i wyłączenie z nich pacjentów.

Zdaniem Marka Twardowskiego, nie można oczekiwać błyskawicznych zmian w kierunku odbiurokratyzowania systemu, bo dotyczą one zbyt wielu aktów prawnych, wymagających modyfikacji na różnych poziomach. Ekspert Porozumienia Zielonogórskiego ocenia, że potrzeba 1-1,5 roku, by wprowadzić w życie rekomendacje zespołu. 

„Brak jest podstawy prawnej, która nakładałaby na lekarza podstawowej opieki zdrowotnej obowiązek wypełniania karty kwalifikacyjnej uczestnika wypoczynku” - uznał minister zdrowia Konstanty Radziwiłł w oficjalnym stanowisku, opublikowanym 6 lipca b.r. na stronie internetowej. Stanowisko to w pełni potwierdza opinię ekspertów Porozumienia Zielonogórskiego, którą publikowaliśmy miesiąc temu („Karta kolonijna bez wpisu lekarza”).

Minister powołuje się na akty prawne, regulujące organizację wypoczynku dzieci i młodzieży: ustawę z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz.U. z 2015 r. poz. 2156, z pózn. zm.), oraz rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z 30 marca 2016 r. w sprawie wypoczynku dzieci i młodzieży (Dz. U. poz. 452). W załączniku nr 6 do rozporządzenia określono wzór karty kwalifikacyjnej uczestnika wypoczynku. W części II pkt 8 karty kwalifikacyjnej – Informacje dotyczące uczestnika wypoczynku, ustawodawca wskazał, że „istotne informacje o stanie zdrowia uczestnika wypoczynku, rozwoju psychofizycznym i stosowanej diecie (np. na co uczestnik jest uczulony, jak znosi jazdę samochodem, czy przyjmuje stale leki i w jakich dawkach, czy nosi aparat ortodontyczny lub okulary) oraz o szczepieniach ochronnych (wraz z podaniem roku lub przedstawieniem książeczki zdrowia z aktualnym wpisem szczepień)” podają rodzice lub pełnoletni uczestnik wypoczynku, zgodnie z art. 92k ust. 4 ustawy.

W stanowisku minister podkreśla, że dla organizatora wypoczynku wiążąca w tej kwestii pozostaje zatem wyłącznie informacja udzielona przez rodzica lub opiekuna dziecka oraz że brak jest podstawy prawnej, która nakładałaby na lekarza podstawowej opieki zdrowotnej obowiązek wypełniania karty kwalifikacyjnej uczestnika wypoczynku. Według opinii resortu, wprowadzenie przez organizatora wypoczynku innego, niż określony w załączniku nr 6 do rozporządzenia, wzoru karty kwalifikacyjnej i uwarunkowanie udziału dziecka w wypoczynku od wpisania przez lekarza w karcie informacji o stanie jego zdrowia byłoby działaniem niezgodnym z prawem.

Minister odniósł się także do sportowych form wypoczynku.

„Udział w kolonii lub obozie sportowym, które są oferowane jako powszechna, czyli dostępna dla wszystkich dzieci forma wypoczynku, nie jest uprawianiem sportu – czytamy w stanowisku. - Nie ma zatem podstaw prawnych do kierowania kandydatów do tych form wypoczynku do lekarza medycyny sportowej. Wydawanie orzeczeń lekarskich o zdolności do uprawiania danego sportu przez dzieci i młodzież uregulowane jest w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 14 kwietnia 2011 r. w sprawie trybu orzekania o zdolności do uprawiania danego sportu przez dzieci i młodzież do ukończenia 21. roku życia oraz przez zawodników pomiędzy 21. a 23. rokiem życia (Dz. U. Nr 88, poz. 500). Młody sportowiec objęty jest systematyczną kontrolą stanu zdrowia w związku z uprawianiem sportu przez lekarza specjalistę w dziedzinie medycyny sportowej. Orzeczenie lekarskie o stanie zdrowia umożliwiającym bezpieczne uprawianie sportu przez te osoby wydawane jest na czas określony przepisami, a nie okazyjnie np. na zawody czy obóz sportowy.”

Żmija zygzakowata to jedyny jadowity gad, który występuje w Polsce. Zamieszkuje tereny całego kraju, chętnie przebywa na nasłonecznionych leśnych polanach, gdzie lubi się wygrzewać, ale także na odsłoniętych pagórkach, na łąkach, na składach drewna. Jej ulubione kryjówki to nory, rumowiska skalne, przestrzenie między korzeniami drzew i stosy kamieni.

Choć z reguły ucieka przed ludźmi, czasem nie udaje się uniknąć przypadkowego przykrego spotkania, w trakcie którego żmija broniąc się ugryzie. Miejsce ugryzienia mocno boli i szybko puchnie. Obrzmiewają sąsiednie węzły chłonne. Pojawiają się nudności, pobudzenie, bóle głowy. Wraz z upływem czasu dochodzi do wymiotów, biegunki, obrzęku języka i warg, omdlenia. W skrajnych przypadkach zatrucie jadem żmii może zakończyć się zapaścią i śmiercią. Reakcja na jad żmii jest uzależniona od ilości jadu, który dostał się podczas ukąszenia oraz stanu zdrowia i odporności organizmu. Na najgroźniejsze konsekwencje narażone są dzieci, osoby starsze i osłabione oraz te, które cierpią na przewlekłe choroby układu krążenia.

- Na szczęście tylko część ukąszeń kończy się zatruciem – podkreśla lekarz rodzinny Porozumienia Zielonogórskiego Małgorzata Stokowska-Wojda. - Po ukąszeniu żmii niezwykle ważna jest natychmiastowa właściwa pierwsza pomoc, dzięki której zapobiegniemy przeniknięciu jadu ze skóry i mięśni do krwiobiegu.

Przede wszystkim należy obmyć miejsce ukąszenia, aby usunąć jad znajdujący się na powierzchni skóry. Nadaje się do tego zwykła woda, a jeżeli dysponujemy apteczką, roztwór nadmanganianu potasu, z którego można zrobić okład. Trzeba również unieruchomić chorego i założyć opaskę uciskową powyżej miejsca ugryzienia. Jeżeli miejscem ugryzienia jest przedramię, opaskę zakładamy na ramię. W razie ugryzienia stopy - owijamy udo. Ucisk powinien być na tyle silny, by hamować odpływ krwi żylnej, ale musi być zachowane tętno na kończynie. W przypadku opaski założonej na ramieniu sprawdzamy je na nadgarstku, a jeżeli opaska znajduje się na udzie, tętna szukamy na grzbiecie stopy między I i II kością śródstopia. Kolejny krok to wezwanie pogotowia lub natychmiastowe przetransportowanie chorego do szpitala w celu podania surowicy. Należy ją podać przed upływem 24 godzin od ugryzienia. W trakcie transportu dobrze jest chorego okryć kocem dla utrzymania ciepła.

Lekarz podkreśla, że w żadnym razie nie wolno rozcinać rany ani wysysać jadu.

Lekarze rodzinni przypominają o szczepieniach ochronnych, koniecznych podczas  podróży zagranicznych, zwłaszcza do egzotycznych krajów. Niektórzy wybierają się w odległe rejony świata dopiero jesienią, jednak o zabezpieczeniu się przed groźnymi chorobami trzeba pomyśleć już teraz.

- Każda zmiana środowiska pociąga za sobą narażenie na choroby wywołane drobnoustrojami, z którymi do tej pory nie mieliśmy kontaktu – przestrzega lekarz rodzinny Porozumienia Zielonogórskiego Małgorzata Stokowska-Wojda. - Większości tych zakażeń można zapobiec, stosując szczepienia ochronne. Aby z egzotycznej podróży przywieźć wyłącznie kolorowe wspomnienia należy pomyśleć o tym wcześniej – co najmniej 6 tygodni przed planowanym wyjazdem. Szczepień w trybie „last minute”, niestety, nie da się wykonać.

Jakie szczepionki są konieczne? Na ryzyko zakażenia wpływ ma wiele czynników. Ważny jest kraj, do którego się udajemy, planowane przerwy w podróży, rodzaj środka transportu, kiedy i na jak długo planowany jest wyjazd, czy jest to wyjazd indywidualny czy grupowy, jaki ma charakter (naukowy, turystyczny, wizyta u rodziny, w celach zarobkowych). Wybór szczepionek zależy też od wieku, stanu zdrowia, przebytych szczepień, ewentualnie niepożądanych odczynów poszczepiennych. Istotny jest czas, jaki pozostał do wyjazdu i czy istnieje konieczność  podawania kilku szczepionek jednocześnie. Dostępne są szczepienia skojarzone (kilka w jednym „ukłuciu”) co jest znacznie wygodniejsze, ale równocześnie więcej kosztuje.

Niektóre szczepienia stosowane u osób wyjeżdżających za granicę są obowiązkowe, co wynika z międzynarodowych przepisów zdrowotnych. Obecnie obowiązkowo należy szczepić się przeciwko żółtej gorączce, a lista państw które wymagają od przyjeżdżających międzynarodowego świadectwa tego szczepienia publikowana jest na stronie internetowej WHO (Światowej Organizacji Zdrowia). Dotyczy to strefy tropikalnej i subtropikalnej w Afryce i Ameryce Południowej. Fakt szczepienia przeciwko żółtej gorączce musy być udokumentowany Międzynarodowym Certyfikatem Szczepienia, który ważny jest przez 10 lat. Inne szczepienia dokumentowane są w Książeczce Szczepień wydawanej przez przychodnie podstawowej opieki zdrowotnej.

Kolejna grupa to szczepienia zalecane, zależne od ryzyka zakażenia. To np. szczepienie przeciwko WZW typu A zalecane osobom wyjeżdżającym z krajów rozwiniętych do krajów rozwijających się, zwłaszcza na tereny wiejskie. Szczepienie przeciwko japońskiemu zapaleniu mózgu dotyczy osób udających się na dłuższy (powyżej 2 tygodni) pobyt na tereny wiejskie Azji, zwłaszcza południowo-wschodniej (Japonia, południowa część Chin, Indii, Laos, Malezja, Nepal, Korea Płn. i Płd. , Filipiny, Tajlandia, Wietnam, Brunea, Buthan). Szczepienia przeciw chorobom wywoływanym przez meningokoki jest z kolei obowiązkowe dla osób wyjeżdżających do Arabii Saudyjskiej. Planujący pobyt w Afryce na południe od Sahary narażeni są na infekcje wywołane meningokokami grupy A, osoby podróżujące do krajów uprzemysłowionych meningokokami grupy C. Zastosowanie jednej szczepionki może uchronić zarówno przed meningokokami grupy A i C. Szczepienie przeciwko wściekliźnie dotyczy osób, które mogą mieć kontakt z dzikimi zwierzętami (myśliwi, handlarze dzikimi zwierzętami, łowcy zwierząt, osoby penetrujące pieczary, jaskinie, narażone na kontakt z nietoperzami), zaś przeciwko kleszczowemu zapaleniu mózgu przewidziane jest dla osób udających się na lesistym terenie zagrożonym tą chorobą , zwłaszcza w okresie aktywności kleszczy (wiosną i wczesną jesienią).

Pacjenci często pytają o szczepienia przeciwko gruźlicy. Zaleca się je ograniczonej liczbie osób, m.in. pracownikom medycznym wysyłanym na dłuższy pobyt na tereny o złych warunkach sanitarno-bytowych, np. do pracy w obozach uchodźców, w przytułkach dla bezdomnych, w domach opieki społecznej, do prac charytatywnych.

Największe ryzyko zachorowania na dur brzuszny stwarza subkontynent indyjski i kraje Azji Południowo-Wschodniej, ale również inne tereny o złej sytuacji sanitarno-higienicznej. Szczepieniu przeciwko tej chorobie powinny poddać się osoby wyjeżdżające  z pomocą humanitarną na tereny popowodziowe, dotknięte trzęsieniem ziemi, ale również objęte działaniami wojennymi czy rozruchami.

- Właściwie przygotowani do wakacyjnego wyjazdu, chronieni przed „obcymi” drobnoustrojami mamy szanse planowo i bezpiecznie wypoczęci wrócić do domu – podkreśla Małgorzata Stokowska-Wojda.

Szczegółowe informacje na temat zalecanych szczepień można uzyskać m.in., w punkcie szczepień osób wyjeżdżających za granicę w wojewódzkiej stacji sanitarno-epidemiologicznej, w poradni chorób tropikalnych oraz na stronach internetowych np. Krajowego Ośrodka Medycyny Morskiej i Tropikalnej w Gdyni.

Na biegunkę, zaparcia, otarcia, pęcherze, ugryzienia, swędzenia, wszelkie bóle oraz dolegliwości nagle i przewlekłe, ze szczególnym uwzględnieniem łupieżu i grzybicy paznokci... Gdybyśmy mieli kompletować wakacyjny zestaw medykamentów na podstawie reklam, musielibyśmy wynająć tira. Podczas urlopu może się przecież zdarzyć wszystko. Najpewniej jednak zdarzy się coś, czego i tak nie przewidzimy. Dlatego nie ma sensu zabierać ze sobą całej apteki.

-Trzeba się skoncentrować na rzeczach podstawowych, a zawartość apteczki dostosować do formy planowanego wypoczynku – radzi Małgorzata Stokowska – Wojda, lekarz rodzinny z Porozumienia Zielonogórskiego. - Jeśli wakacje spędzamy wśród natury, przydadzą się środki odstraszające owady (komary, kleszcze, meszki). Gdy przed nami długie piesze wędrówki, dobrze mieć ze sobą zestaw plastrów. Środki opatrunkowe warto mieć ze sobą w każdej wakacyjnej sytuacji, podobnie jak węgiel, pomocny w razie biegunki.

Zdaniem lekarza to zestaw „żelazny”, reszta zależy od indywidualnych potrzeb. Jest oczywiste, że osoba cierpiąca na choroby przewlekłe musi pamiętać o zabraniu ze sobą leków, które przyjmuje codziennie. Najważniejsze, żeby zachować zdrowy rozsądek: zamiast wozić ze sobą maści na oparzenia – nie przesadzać z opalaniem; środki dezynfekcyjne w apteczce nie będą potrzebne, jeśli będziemy myć ręce, itd., itp.